‘Juf, ik zit op muziekles’, zegt Adrie in de maandagmorgenkring. Ze is blij verrast. Ze had zich al weer voorbereid op een van zijn Feyenoordverhalen. Adrie en zijn ouders zijn fanatieke aanhangers van Feyenoord en enthousiaste leden van de plaatselijke fanfare. Dat wist ze al, maar dat hij nu daadwerkelijk zelf een instrument gaat bespelen is nieuw voor haar.
‘Wat leuk Adrie! Welk instrument heb je gekozen? Het blijkt de kornet te zijn en dat is spekkie naar haar bekkie, want ze heeft zelf een tijdje - zonder les - geoefend op een geleende kornet en ze weet hoe moeilijk het is om er een toon uit te krijgen, laat staan een hele toonladder. Feyenoord wordt van nu af aan doodgezwegen, de hele groep volgt zijn muziekvorderingen met interesse. ‘Ik ‘ken’ nu de c!’ is goed voor een daverend applaus. ‘Goed van jou! Geen woorden, maar daden,’ grapt Nancy.
Er heerst een gespannen verwachting in de school, want er zullen leden van het Philharmonisch orkest iets over muziek komen uitleggen en voordoen. Wie een muziekinstrument bespeelt mag het meenemen. Niemand van de andere groepen heeft iets bij zich als ze in de aula komen. Muzieklessen na schooltijd blijken niet erg geliefd.
‘Ik’, zegt Adrie op de vraag wie er muziekles heeft. Hij vergeet erbij te zeggen dat hij nog maar enkele weken geleden begonnen is. ‘Mooi!’, zegt de violist. ‘Zou je iets voor ons willen spelen? Dat wil Adrie wel. ‘Wat ga je spelen? ‘De c’, zegt Adrie trots. ‘Dat is knap.’, zegt de man zonder blikken of blozen en groep 8 knikt. Dat wisten ze, want dat had de juf al gezegd.
Adrie doet erg zijn best en zijn c klinkt zuiver door de aula. En dan ineens vallen de musici bij en spelen een prachtig stuk muziek met hem in de hoofdrol. Na afloop krijgen ze een daverend applaus. Hij glimt van trots.
Juf Jedermann krijgt er kippenvel van. Wat een vaklui!
